«Αλίμονο στη χώρα που έχει ανάγκη από ήρωες», είχε αποφανθεί ο Μπέρτολτ Μπρεχτ.
Αλίμονο στην ομάδα που έχει ανάγκη από Μεσσίες, θα μπορούσε να είναι η προσαρμογή στην περίπτωση του ΑΠΟΕΛ.
Εδώ και περισσότερους από επτά μήνες οι «ανορθογραφίες» στη στελέχωση του ρόστερ αποδεικνύονται πεισματικά πιο ανθεκτικές σε κάθε προσπάθεια διόρθωσής τους -είτε με αλλαγές προπονητών είτε με προσθαφαιρέσεις παικτών.
Το περασμένο καλοκαίρι ο πρωταθλητής «κατόρθωσε» αφ’ ενός να απεμπολήσει ό,τι τον χαρακτήρισε και τον οδήγησε στην κατάκτηση του τίτλου, αφ’ ετέρου να επαναφέρει στο προσκήνιο αδυναμίες που τον είχαν κρατήσει μακριά από διακρίσεις τα προηγούμενα χρόνια.
Στο έμπα της άνοιξης οι «γαλαζοκίτρινοι» θυμίζουν τον ασθενή που παραπονείται ότι πονά σε όποιο σημείο του σώματός του και αν αγγίξει. Στο αγωνιώδες ερώτημα «τι έχω, γιατρέ μου;» η απάντηση είναι αφοπλιστική: «Σπασμένο δάχτυλο»…
Το «σπασμένο δάχτυλο» στην περίπτωση του ΑΠΟΕΛ δεν χρειάζεται ούτε διεξοδική ούτε εμβριθής έρευνα για να εντοπιστεί. Σε τελική ανάλυση, η νυν κατάσταση δεν είναι πρωτόγνωρη. Λάθη και παραλείψεις επαναλαμβάνονται, ωσάν να υπάρχει ανάγκη να αντιληφθεί και ο τελευταίος έξωθεν παρατηρητής την πεισματική άρνηση ή αδυναμία διδαχής από τα παθήματα του παρελθόντος.
Το να περιμένεις τα ίδια πράγματα να οδηγήσουν σε διαφορετικά αποτελέσματα είναι τόση ματαιοπονία όσο και η προσπάθεια να μάθεις νέα κόλπα σ’ ένα γέρικο σκυλί.
