Αναλύσεις για διαιτησίες, κόντρες, «συμμαχίες», αγωνία για μεγάλα ντέρμπι. Για όλους εκτός απ’ τον Παναθηναϊκό. Τα ματς σαφώς και ενδιαφέρουν τους πάντες στην ομάδα, θα προσπαθήσουν και… μπλα-μπλα. Στην ουσία όμως, οι Πράσινοι είναι αυτή τη στιγμή σα να βρίσκονται σε έναν δικό τους πλανήτη. Κυνηγώντας κάτι ενώ δεν ενδιαφέρεται κανείς γύρω τους.
Το λιγότερο επικίνδυνη αυτή η ατμόσφαιρα, για μια ομάδα που έχει φτάσει στο σημείο να «καίγεται» και οικονομικά. Καθώς τα έξοδα της αποτυχημένης φετινής σεζόν, δεν επιτρέπουν να μην υπάρχουν σοβαρά έσοδα την επόμενη αγωνιστική περίοδο. Αλλιώς πάμε φουλ για πωλήσεις – έτσι κι αλλιώς θα χρειαστούν – αλλά και ενίσχυση η οποία δε θα μπορεί σε καμία περίπτωση να είναι σε επίπεδα περασμένου καλοκαιριού (οικονομικά).
Όταν στο Champions League διεκδικείς 40 εκατ. αν μπεις League Phase, Europa League είσαι περίπου στα μισά και στο Conference League πας για λιγότερα από 10 αν προχωρήσεις μέχρι τους «16», αντιλαμβανόμαστε εύκολα τις διαφορές. Οπότε η 4η θέση θα μοιάζει με σοβαρό ζήτημα για την επόμενη σεζόν. Από εκεί και μόνο ο στόχος είναι μεγάλος, όσο άχαρος κι αν μοιάζει. Για τη 2η θέση ή έστω την 3η.
Τώρα βέβαια, πώς μπορεί μια ομάδα μόνη της εντελώς, χωρίς τη σωστή νοοτροπία σε κανέναν τομέα της, να κατορθώσει να αντέξει σε μια σειρά αγώνων ντέρμπι, είναι άγνωστο. Δεν είναι θέμα καταστροφολογίας. Όχι, ο Παναθηναϊκός δεν είναι στις δυσκολίες προηγούμενων ετών. Έχει ζητήματα όμως. Σοβαρά. Τα οποία μπορούν να καθορίσουν όχι μόνο το σήμερα, αλλά και την επόμενη μέρα.
Βασικότερο πρόβλημα όλων, είναι η ελπίδα. Πλέον δεν ελπίζει κανείς και σε τίποτα. Το… ψυχικό άδειασμα είναι τεράστιο και δεν εμφανίζεται πουθενά μια αχτίδα φωτός. Έως τώρα πάντα, γιατί βρισκόμαστε στην άνοιξη. Πολλά μπορούν και μακάρι να διαφοροποιηθούν στη συνέχεια. Απλά έως τώρα, με την τωρινή μορφή των πραγμάτων, δεν είναι δυνατόν κανείς να ελπίζει σε θαύματα.
Άσε που θαύμα θα είναι αν κάτι δοκιμασμένα αποτυχημένο, περιμένεις να πετύχει ξαφνικά. Το ρόστερ είναι καλό, αλλά με κακή νοοτροπία. Κατά συνέπεια χάνεται εκεί και η όποια δυναμική. Στα υπόλοιπα δεν υπάρχει κάτι να πιαστεί το στοιχείο της ελπίδας. Μόνο το αντίθετο συμβαίνει. Ακυρώνεται κάθε ελπίδα.
Ο Παναθηναϊκός έχει υποχρέωση να «ψήσει» τους πάντες γύρω του. Να τους κάνει να ασχοληθούν ξανά δυναμικά. Αυτό δεν μπορεί να γίνει μόνο με λόγια και με ίδιες αποτυχημένες συνταγές. Πρέπει να μπουν νέα υλικά. Σημαντικά, που αλλάζουν εντελώς τη γεύση. Σε διαφορετική περίπτωση απλά θα πεταχτούν ξανά λεφτά στον κάλαθο των αχρήστων.
Αγωνιστικά πρέπει λίγο να… ζεσταθεί το πράγμα. Μην καταλήξει η σεζόν τόσο ψυχρά και στενάχωρα. Μην δοθούν κι άλλες αφορμές για να… σιχτιρίζουν οι πάντες, όσοι τουλάχιστον θα ασχολούνται και δε θα μαθαίνουν απλά τα αποτελέσματα μετά από το έργο που θα βλέπουν στο σινεμά.
Επιβάλλεται να στελεχωθεί η ΠΑΕ σωστά, δυναμικά, να βρει την πυγμή που πρέπει να έχει ο Παναθηναϊκός. Να οχυρωθεί σε κάθε επίπεδο. Γύρω απ’ το ποδοσφαιρικό τμήμα, στις «άμυνές» της απέναντι σε εκείνους που έχουν την εύνοια κι ας λένε πως δεν την έχουν.
Αυτή τη στιγμή ο Παναθηναϊκός έχει ακριβό ρόστερ, έχει ποιοτικούς παίκτες παρά τις εκεί ελλείψεις του, αλλά συνολικά μοιάζει να είναι η τέταρτη ομάδα της Ελλάδας. Σε συσπείρωση είναι ακόμη πιο πίσω. Πώς μπορεί μετά να πιστεύει πως θα αλλάξει κάτι;
Ελπίδα χρειάζεται. Κι αυτή δεν έρχεται στα λόγια. Έρχεται στα έργα. Όσα τόσα χρόνια απέτυχαν δεν είναι δυνατόν να επαναληφθούν. Η ίδια η ιστορία δείχνει το δρόμο. Αν πάλι αγνοηθεί κι ακολουθηθούν άλλα μονοπάτια, μην περιμένουμε διαφορετικές καταστάσεις.
Υ.Γ. Δεν είναι απίθανο να έχει περισσότερο κόσμο το μπάσκετ στον αγώνα πλέι οφ με το Περιστέρι, παρά στο ποδόσφαιρο με την ΑΕΚ σε κρίσιμο ματς. Από τη μία αυτό είναι για χειροκροτήματα για το μπάσκετ, αλλά και για να καταλάβει το ποδόσφαιρο τι χρειάζεται. Ελπίδα, «δίψα» παντού, τέλος εσωστρέφειας.
Πηγή: Sdna.gr
